Siateczka sarkoplazmatyczna – retikulum endoplazmatyczne komórek mięśniowych[1]. Gromadzi ono jony wapnia, które są potrzebne do skurczu mięśni[2].
Siateczka sarkoplazmatyczna stanowi jeden z dwóch rodzajów wewnątrzkomórkowych błon komórki mięśniowej, obok kanalików T. Stanowi w istocie rodzaj siateczki śródplazmatycznej gładkiej lub kalciosomów[3].
Siateczka sarkoplazmatyczna cechuje się regularną, segmentowaną budową. Pojedynczy segment tworzą kanaliki o podłużnym przebiegu (to między innymi różni siateczkę sarkoplazmatyczną od poprzecznych kanalików T) oplatające miofibrylę. U końca kanaliki te łączą się ze sobą, tworząc cysterny brzeżne – duże, okrągłe[4], płaskie zbiorniki[5]. Dwie cysterny brzeżne wraz z kanalikiem T pomiędzy nimi budują triadę mięśniową[4]. Gładka siateczka jest rozbudowana w tkance mięśniowej poprzecznie prążkowanej[6].
Błona odgradzająca siateczkę obejmuje kanały wapniowe (zwłaszcza w okolicach kanalików T) i pompy wapniowe[7] (w obu przypadkach struktury białkowe: ATPazy i białka kanałowe[8]), struktury umożliwiające transport aktywny kationów wapnia przez rzeczoną błonę. Przetransportowane do środka jony Ca2+ gromadzone są w cysternie brzeżnej, gdzie wiąże je kalsekwestryna[7]. Kationy wapniowe osiągają tam znaczne stężenie[5]. Struktury te pełnią funkcję umożliwiającą skurcz mięśnia. Sygnał prowadzący do skurczu przenosi się za pomocą stopki łączącej[9] z kanalika T na sąsiadującą z nim błonę cysterny brzeżnej[7] poprzez obecny w tej błonie receptor rianodynowy[10], co otwiera kanał wapniowy. W efekcie wzrasta cytoplazmatyczne stężenia kationów wapnia, co inicjuje dalszy przebieg skurczu[7].